Επειδή απ΄όλα τα ζευγάρια που υπάρχουν, το πιο ξενέρωτο είναι το σημαίνον και το σημενόμενο, ίσως γίνεται ενδιαφέρον να αφήνουμε ανάμεσά τους τα έκθετα της βλασφημίας και του φόβου μας. Επειδή ακόμη,η αθωότητα της γλώσσας έχει δια παντός χαθεί αφού ο λόγος κατασρέφει τη μαγεία μέσα στη σκέψη μας, εκτός από βλάσφημοι και φοβικοί παιρνουμε το ρίσκο να μένουμε ακάλυπτοι κατα τη διάπραξη του εκφραστικού αδικήματος. Ιδιαίτερα εκεί στα ύστερα του βίου, όπου απεγνωσμένα προσπαθούμε να στοιχειθετήσουμε το ερώτημα στο οποίο απάντηση υπήρξε η ζωή μας. Κι όχι πως έχει τόση σημασία το ερώτημα όσο έχει η ικανότητά μας να το διατυπώσουμε.
Μ΄αυτή την ικανότητα σχετίζεται άλλωστε, και το βιβλίο που δεν πρόκειται να γράψουμε. Αν και ετούτη η απόπειρα μπορεί εν τέλει να είναι ένας δόλιος τρόπος για να γρφτεί ένα βιβλίο για το βιβλίο που δεν πρόκειται να γραφτεί.
Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2010
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
