Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2010

Οi noir desir τραγουδουν το τραγούδι the partizan του Λέοναρντ Κοέν

Χάρη στα λίγα τραγούδια μου
που μίλησαν για το μυστήριό τους
οι γυναίκες υπήρξαν
πολύ ευγενικές
με τα γεράματά μου.
Ετοίμασαν κρυφή γωνιά
στις πολυάσχολες ζωές τους
και με οδηγούν εκεί.
Ξεντύνονται
η καθέ μιά με το δικό της τρόπο
και λένε:
"κοίτα με Λέοναρντ
κοίτα με για τελευταία φορά".
Μετά σκύβουν πάνω απ΄το κρεββάτι
και με σκεπάζουν
όπως το μωρό που τουρτουρίζει


ΛΕΟΝΑΡΝΤ ΚΟΕΝ
από "το βιβλίο του πόθου"

Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2010

Κανείς δεν ακούει το χρόνο
Τη σκόνη που πέφτει στα πρόσωπα επάνω
Τη σκόνη του χρόνου που σκεπάζει τα πρόσωπα
Δεν την ακούει κανείς.

Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2010

εναρκτήρια εξήγηση

Επειδή απ΄όλα τα ζευγάρια που υπάρχουν, το πιο ξενέρωτο είναι το σημαίνον και το σημενόμενο, ίσως γίνεται ενδιαφέρον να αφήνουμε ανάμεσά τους τα έκθετα της βλασφημίας και του φόβου μας. Επειδή ακόμη,η αθωότητα της γλώσσας έχει δια παντός χαθεί αφού ο λόγος κατασρέφει τη μαγεία μέσα στη σκέψη μας, εκτός από βλάσφημοι και φοβικοί παιρνουμε το ρίσκο να μένουμε ακάλυπτοι κατα τη διάπραξη του εκφραστικού αδικήματος. Ιδιαίτερα εκεί στα ύστερα του βίου, όπου απεγνωσμένα προσπαθούμε να στοιχειθετήσουμε το ερώτημα στο οποίο απάντηση υπήρξε η ζωή μας. Κι όχι πως έχει τόση σημασία το ερώτημα όσο έχει η ικανότητά μας να το διατυπώσουμε.

Μ΄αυτή την ικανότητα σχετίζεται άλλωστε, και το βιβλίο που δεν πρόκειται να γράψουμε. Αν και ετούτη η απόπειρα μπορεί εν τέλει να είναι ένας δόλιος τρόπος για να γρφτεί ένα βιβλίο για το βιβλίο που δεν πρόκειται να γραφτεί.